Joy is not made to be a crumb.
Hi,
Enkele weken geleden stond ik met een groepje Long Term Society members op het strand. We zouden een wandeling maken, maar we bleven praten. Meer veranderaars dan wandelaars, die dag.
Long Term Society is een community voor lange termijn denkers. Professionals die zowel kritisch als ondernemend in de wereld staan. Die het anders willen aanpakken. En die dat ook doen. Samen. Verandering, al spelend.
Het is een initiatief dat ik vorig jaar samen met Rutger Bevers in het leven geroepen heb. Zo een projectje dat dan ineens prachtig en krachtig wordt. En eigenlijk ook iets voor jullie is - nieuwsbrieflezers - is.
Maar dus.
Daar op het strand richtte ik me tot de groep. “Welkom iedereen. Ik maak straks pasta voor jullie. Maar ik wil het eerst over twee woorden hebben: weird en joy.”
Weird
Beide woorden komen uit de mond van Tim Walz, de gouverneur van Minnesota en ondertussen de running mate van Kamala Harris. Aan het begin van de zomer werd er druk gespeculeerd over wie kandidaat voor vice president zou worden. Op een opmerkelijke manier was de naam Tim Walz komen bovendrijven. Een verassende naam. Want onbekend op het nationale politieke toneel in de Verenigde Staten.
Maar Tim had zich op korte tijd onsterfelijk gemaakt. Hij had namelijk de achillespees van Donald Trump en republikeinse partij gevonden. Hoe? Door Trump als weird te beschrijven. Het begon in een alledaags interview op MSNBC. Volgens Walz kan Trump kan niet beweren dat hij de gewone Amerikaan representeert want hij weet niet hoe de gewone Amerikaan denkt of voelt. Daarvoor is hij te weird.
In een podcast met Ezra Klein van New York Times gaat Walz verder in op zijn weird-analyse. Hij argumenteert dat Trump mist wat andere mensen normaal of sympathiek maakt. Zaken zoals vrienden, humor of een hond. 🦮 Trump heeft die dingen niet. “And that’s just weird.” Het interview illustreerde de kracht van Tim Walz, een gewone leraar zich met eenvoudige woorden uitdrukt.
Het was een typering die als een lopend vuurtje door de Democratische partij ging. De dagen nadien noemde iedereen Trump weird. En Trump had er geen weerwoord op.
Dat is goed nieuws, zou je denken.
Trump wordt bestookt met zijn eigen wapens.
Maar ik heb het er ook moeilijk mee. Want het zijn vaak de mensen die als weird worden beschouwd, die voor verandering zorgen.
Het is een typering die ikzelf reeds gekregen heb. “Maar ja Fredo, jij bent gewoon anders”. Ik ben blijkbaar raar. Ik ben weird… Zo vaak gehoord. Leuk hoor, origineel en al, maar vaak is het een manier om mij te neutraliseren, me buiten de groep te zetten. Om mij onschadelijk te maken. Want die weirdness is bedreigend. Het is niet zoals the rest of us.
Vandaag draag ik het woord als een een gewaad, een sieraad. Want weird komt van het oud-engels woord wyrde, wat zoveel als fate betekend. Er zit een lotsbestemming in anders zijn. De mensheid had het niet overleefd zonder het af en toe anders te doen. Of zoals auteur George Monbiot zegt in deze speech: the weird are destined to change the world!
Dat vertelde ik daar op het strand:“Wijzelf zijn weird. Wij, die lange termijn denken oefenen in een wereld die geobsedeerd is door korte termijn succes. En gelukkig maar.”
Joy
Tim Walz introduceerde een tweede woord deze zomer. En hij deed het wederom op een opvallend onopvallende manier.
De scene: Kamala Harris spreekt op een verkiezingsrally in Philadelphia. Walz is er ook. Het is de eerste keer dat ze samen op een podium staan. Harris neemt de tijd om haar running mate uitvoerig te beschrijven. Ze praat niet zozeer over zijn politieke keuzes, maar beschrijft hoe hij iemand uit het gewone leven is. Een leraar die door zijn leerlingen werd uitgedaagd om op te komen. Een coach die jongeren kansen gaf om te groeien. Een veteraan. Een vader.
Na haar lange monoloog mag Walz zelf het woord nemen. Zichtbaar ontroerd bedankt hij Harris voor de lofspraak. Zijn eerste reactie: “Thank you for the trust that you put in me, but maybe more so, thank you for bringing back the joy.”
En zo zette Tim Walz de toon voor de democratische campagne. De boodschap: we staan voor gigantische uitdagingen in onze maatschappij. Maar dat betekent niet dat er enkel plaats is voor verwijten, verharding of verdeling. Er is ook plaats voor verwondering en vreugde.
Dat vertelde ik aan de groep wereldverbeteraars daar op het strand.
We spraken over het woord joy.
We vierden het ook.
Door spaghetti te eten, daar op het strand.
Pasta, gekookt in zeewater.
Dat kan dus.
Lekker.
Joy.
Enkele dagen later werd de oproep herhaald door Oprah Winfrey. “Let us choose joy,” zei ze op de democratische conventie. Een conventie die uit zijn voegen barste van de energie en de vreugde. Michelle Obama vatte het zo samen in haar speech: “Hope is making a comeback”.
Yes.
Maar niet iedereen wordt even enthousiast door de keuze voor joy. Joy is not a strategy, kopt de New York Times.
Is dat zo?
Ik heb er sindsdien veel over nagedacht.
En de journalist heeft volgens mij ongelijk. Het is in deze wereld zo makkelijk om verslagen of verzuurd te zijn, dat joy wel een strategie is. Het is een strategische keuze om open te staan voor vreugde, verwondering, schoonheid. Je bent cynisch als je het niet meer ziet.
Ik wens onze kinderen een hoopvolle wereld toe. Geen cynische wereld. En daarom oefen ik joy. Als een vorm van rebellie.
Aangezien ik vermoed dat jullie lezers niet cynisch zijn, wil ik dit gedicht met jullie delen. Het werd me enkele jaren geleden doorgestuurd door Hanne, ook een nieiwsbrieflezer. 🙏
Tot slot.
Zin om wat weirdos te ontmoeten? Of wil je verder praten over de plek van joy in de strijd om een betere wereld? Het is het thema van de volgende Long Term Society meetup: Carpe Fucking Diem.
Iedereen kent Horacius’ bekende quote: Carpe Diem. Maar wat betekent dit vandaag nog? Enjoy life while you can. Okay, maar wat als het letterlijk life on earth betekent? Het kostbare leven op deze planeet.
Wat is de rol van vreugde als je de wereld wil veranderen? Kan je nog een vliegreis maken? Kan je nog nieuwe kleren kopen? Kan je nog vlees eten? …
Het zijn vragen waar veel mensen mee worstelen. Het is daarom ook het thema van de volgende online Long Term Society meetup op 26 september.
Stuur me een email of bericht via Linkedin als je wil aansluiten.
Zwaai 👋
